Niet sexy, wel lekker: faux-hotdogs

Dit is zonder twijfel het minst sexy gerecht dat ik ooit al op deze blog postte. En ik heb er anders wel wat: tofuchocomousse, kikkererwtenbrownies, noodles met sojabrokjes of witte bonen mayonaise. Stuk voor stuk recepten waarbij je de mensen beter gewoon eerst laat eten alvorens ze lastig te vallen met de ingrediënten. 

Bij deze  heb ik mezelf toch wel overtroffen, al zeg ik het zelf: kikkererwten-zuurkool-hotdogs. 

Moest ik het op een menukaart zien staan zou ik er zelf ook niet meteen wild van worden, maar wat blijkt: dit simpele, wansmakelijk klinkende recept is een toppertje. Ik klink hoogmoedig, maar dat is met reden. Het is gewoon keilekker, dat werd door mijn testpannel bevestigd. Ik was wel verrast dat het testpannel ook maar interesse toonde toen ik op een goede, zeldzame weekdagavond thuis verkondigde dat ik me een kikkererwten-zuurkoolbroodje ging maken, uit beleefdheid vroeg of iemand geïnteresseerd was en papa en mama volmondig enthousiast waren. Ik had wel al eens verteld hoe dit mijn nieuwe lievelingslunch was op kot en hoe ik het per toeval, in een haastige lege-frigo-bui, met extreem lage verwachtingen ontdekt had en hoe het waarschijnlijk aan mijn rare smaakpapillen lag dat ik het lekker vond. Sinds ik mijn ouders vertelde dat ik rijstwafels met pindakaas en sriracha lekker vind (optioneel met wat augurk), nemen ze mijn smaak niet meer serieus. Toch moet het faux-hotdogconcept hen gefascineerd hebben. Even later zaten we met z'n drie aan tafel en nog wat later vroegen ze of er nog was. Ze vonden het zowaar enorm lekker. Sindsdien hebben we altijd kikkererwten en zuurkool in huis en prepareert papa in een zotte bui al eens een faux-hotdog. 

Laat u dus niet afschrikken. Zelfs niet als je noch kikkererwten, noch zuurkool lust. Ik ben ook niet zo'n zuurkoolliefhebber. Ik leer het eten (probiotica!), hoewel die leerperiode recent een kleine dip kende nadat mijn mama me tijdens een proefsessie van die zuurkool uit zakjes uit de Colruyt met minuscule spekstukjes en gesmoord in eendenvet voerde...Ik raad daarom de natuurzuurkool uit Bioplanet aan, net iets vegetariërvriendelijker. 

Het geheim achter deze zuurkool-kikkererwthotdog, zijn de sausjes. Net zoals een traditionele hotdog, eet je deze fauxdog met een klein ton ketchup en mosterd. De combinatie van die sausjes en het "vlezige" van de kikkererwten, geeft de hotdogachtige smaak, want ik besef dat je als je naar de foto's kijkt niet meteen het gevoel hebt dat dit een recept voor hotdogs is. Het gaat dus om de smaak, zoals chips naar pickles kunnen smaken, hoewel ze er niet als een pot pickles uitzien. U snapt het wel. 

Hoe dan ook: doe eens zot, schuif al uw vooroordelen omtrent dit onsexy klinkende broodje aan de kant en maak uzelf eens zo'n fauxhotdog. Ik beloof u verwondering en zin in meer. 

Zuurkool-kikkererwten hotdogsandwichvoor 1

• 2 dikke sneden lekker brood, getoast
• 100g kikkererwten
• 100g zuurkool
• 2 el ketchup
• 1 tl mosterd
• Optioneel: extra ketchup en mosterd, sla, tomaat, extra zuurkool

1. Meng de zuurkool, kikkererwten en sauzen door elkaar in een klein kommetje. Je kan de kikkererwten eventueel wat pletten voor een smeuïgere vulling. 
2. Schik de vulling op  je geroosterde boterham, leg er eventueel nog een blaadje sla en tomaat op, dek af met snede 2 en eet!

Luikse Falafel

Tijdens de lesvrije week kwam ik op een of andere manier in Luik terecht. Niets tegen Luik, maar ik had het me spectaculairder voorgesteld. Kan ook aan de pijpenstelen regen of de overweldigend patrouillerende militairen hebben gelegen, maar ik wijt het aan mijn continu vergelijken met Gent. Nothing beats Gent. 

Op een kleine twee uur waren we de stad rond en hadden we honger. Pluspunt aan Luik is wel dat er zich het - volgens mijn papa- enige Anne-Sophie-proof (lees: vegetarische) restaurant van de Ardennen bevindt: Terre Mere. 

Luik was plots een veel leukere stad. 

We smokkelden onze hond mee, verstopten hem ergens onder tafel en bestelden in ons beste/gebrekkige Frans het enige gerecht waarvan we verstonden wat het was van het krijtbord aan de muur. Iets met falafel en groenten. Kan niet slecht zijn, besloten we. Een peer-gembersapje erbij en we konden genieten van onze kom vol lekkers: geraspte groenten in felle kleuren, hummus, zalige fallafel, knapperig brood en nog vanalles dat we niet goed thuis wisten te brengen.

 Luik, lekker was u zeker. 

Voldaan reden we nog eens langs het station, wat ik persoonlijk de meest spectaculaire must-see van de stad zou noemen.

Moest u net als ik ook eens in Luik verzeild raken, weet u dus wat u te doen staat. 

En oh ja: ik maakte op kot de falafelschotel (de snelle versie natuurlijk) na.* Zo'n succes dat ik om de twee weken die Luiknamiddag nog eens herbeleef. Zij het helemaal alleen, zonder hond onder tafel, zonder vakantie, met zicht op een berg boeken. 

Maar wel in Gent.
Dat maakt dan weer veel goed.   

* De falafels zijn perfect in te vriezen en de sides  pas je gewoon aan aan de inhoud van je koelkast. 

Spinaziefalafel à la Liège

-          1 handvol spinazie

-          1 tl mierikswortelpoeder (of 1 el purree uit potje of 1 el knoflookpoeder)

-          1 pot kikkererwten (240g uitgelekt)

-          2 el havermoutvlokken

-          2 el lijnzaad

-          1 eitje

-          ½ tl zout

-          Veel zwarte peper

-          ½ tl Kurkuma

-     Voor erbij: geroosterd (volkoren) pitabrood, roze peperbolletjes, sesamzaadjes, sumak,  koolsla, tzatziki, srirachasaus en/of tomatensalsa (recepten hieronder)...

1. Mix alle ingrediënten in de keukenrobot tot een kneedbaar geheel. 
2. Vorm balletjes ter grootte van een walnoot. Je zou er normaal een 20tal kunnen maken. 
3. Schik de balletjes op bakpapier op een bakplaat en bak ze 30 minuten op 180°C tot ze stevig zijn. 
4. Eet ze met de supereenvoudige bijgerechtjes van hieronder.

Koolsla

- 2 geraspte wortels

- 1 geraspte biet

- Veel zwarte peper

- Sap van ½ limoen

Meng alles door elkaar en bewaar in de koelkast terwijl je de andere sides maakt. 

Tzatziki

- ½ komkommer, geraspt en alle sap uitgeknepen

- ¼ avocado

- 3 el dikke yoghurt

- 1 tl olijfolie van goede kwaliteit

- Peper en zout

Meng alles door elkaar. 

Sriracha-yoghurtsaus

- 4 el dikke, romige yoghurt

- 1 el goede olijfolie

- 1 tl of meer sriracha

Deze receptinstructies beginnen saai te worden..
Meng alle ingrediënten door elkaar tot een glad sausje.

Tomatensalsa

- 2 tomaten

- Olijfolie

- Peper en zout

1. Snijdt de tomaten in kleine blokjes. 
2. Kruid met veel peper en zout en druppel er wat olijfolie over.

#kookboekweek: De Dikke Vegetariër

Toen ik de eerste keer verkondigde dat ik officieel vegetariër wou worden, begon mijn mama meteen te flippen. Niet dat ik van de ene dag op de andere vlees volledig van mijn menu schrapte, dat ging zoals bij de meesten erg geleidelijk, maar die officiële verkondiging deed haar plots het licht zien. "Ze meent dat precies wel echt, e?", ging het licht verontrust naar mijn vader. Het weekend erna bleef ze bij ons wekelijkse uitje naar de Bioplanet ( zo "alternatief" waren we die tijd wel al) opvallend langer treuzelen bij de kookboeken dan normaal. U moet weten dat ik het normaal gesproken was die, wanneer papa alles al in de auto aan het laden is, door een gegeneerde moeder naar buiten gesleurd moest worden. In die tijd kreeg ik geen kookboeken van mijn ouders, dus zag ik me genoodzaakt ze dan maar in de winkel uit te lezen. Zo ging dat.

Op die bewuste dag na mijn uit de vegetarische kast komen, stond mama dus met een dik boek te glunderen in de kookboekensectie van de Bioplanet. "Kijk meiske, dat is iets voor u! Daar staat ALLES in wat ge moet weten en met super veel recepten enzo. Als ge wilt krijgt ge dat. Voor uw kerst al. Eh, is dat niet leuk?" Het was toen midden mei. Ik had haar enthousiasme eigenlijk al verdacht moeten vinden...Maar ze bedoelde het goed, met dit boek zou ze er alles aan gedaan hebben om van mij een gezonde vegetariër te maken, die wist wat ze moest eten om vlees te vervangen zonder elke week en keer of 3 van haar stokje te vallen. 

Ik ging dus buiten met een boek dikker dan de Bijbel (ongeveer toch), met de toepasselijke naam De Dikke Vegetariër. In de auto nog haalde ik hem uit zijn plastiekje, sloeg met hoge verwachtingen de kaft open en ... Mijn achterdocht was terecht:  het boek bevatte inderdaad massa's recepten, info over ieder vreemd ingrediënt dat u zich maar kunt inbeelden én ... misschien 20 prentjes. Prentjes, dus niet eens foto's! Dat dat zelf uitgebracht màg worden! U moet weten dat ik een kind ben wat kookboeken betreft: ik kijk alleen naar de prentjes/ foto's en de kans dat ik ooit een ongefotografeerd recept zal maken is nihil. En nu zat ik daar met het dikste, saaiste kookboek ooit als eerste  (en voorlopig enige) aanwinst voor mijn toekomstige kookboekenkast...

Ik was teleurgesteld, maar wilde dat niet laten blijken, anders kon ik het verder uitbouwen van een kookboekencollectie wel op mijn buik schrijven. Dus ik las het boek helemaal uit  en nog een keer en nog eens. Zeg me de titel van een recept en ik geef u de pagina, maar een gerecht maken, dat was er op 1 (wel erg lekkere) salade na, nog nooit van gekomen. Zonde eigenlijk. 

Vorig weekend snuisterde ik wat door blogs en kwam ik op de blog van Fieke een concept tegen dat me de moed gaf mijn Dikke Vegetariër eindelijk eens de aandacht te geven die hij verdient: de kookboekweek. Bedoeling is dat je per maand 1 kookboek leent/uit de kast haalt en daar dan een hele week zoveel mogelijk uit kookt en je favoriete recepten dan deelt. Dat leek als iets dat uitgevonden was om mijn dikke, eerste kookboek wat in de watten te leggen. En wat bleek: de recepten in dat boek zijn stiekem fantastisch: ongelofelijk smaakvol, eenvoudig en je hoeft geen uren te staan koken. Spijtig dus van de foto's, maar ik heb met mijn vriend afgesproken dat boek gewoon zelf van foto's te voorzien. Noem het een levensproject, want met 2000 recepten zijn we wel even zoet. 

Bij deze mijn voorlopige, van foto's voorziene aanraders uit deze vegetarische Bijbel. Mocht iemand het al eens aangedurfd hebben om een ander recept uit dit boek uit proberen, laat het mij dan zeker   weten! 

Here we go...

Geroosterde notenp323

Een perfect voorbeeld van het smakelijke simplisme van dit boek. Gewoon noten, in de oven geroosterd met wat zout en kruiden, maar jongens toch ... Zo lekker! Dit wordt ongetwijfeld ons nieuwe zaterdagavondborrelhapje. 

Maisbrood met maisp688

Er lag nog een pakje maismeel (houdbaarheidsdatum 1/2014, maar die dingen worden niet slecht...) in onze berging dat met veel plezier omgetoverd wilde worden tot een brood. Ik maakte al eerder maisbrood, maar daar moesten wel 3 eieren en een half pak kaas in. Dit brood was veel eenvoudiger, gezonder, lichter en toch erg lekker. Wel een beetje aan de droge kant misschien, maar met een likje ghee en wat bieslook de perfecte compagnon van een slaatje. 

Chili van kidneybonen met espressop608

Dat ik aangetrokken wordt door de vreemdst klinkende recepten eerst, hoef ik u vast niet meer te vertellen. Vriend lief en vader in kwestie, trokken de kunde van de Mark (= de schrijver van het boek) dan ook erg in twijfel toen ik een kom koffie over mijn aangestoofde bonen goot en vervolgens kaneel en tomaten toevoegde. Dat de Mark het bij het rechte eind had, moest niet luidop meer gezegd worden. Het feit dat iedereen een tweede keer opschepte, zei meer dan genoeg. Erg lekker met het restje maisbrood van de dag ervoor.

Chili-ranchdressingp772

Over deze was ik dan weer sceptisch, want karnemelk in dressing, Mark? Ben je daar echt zeker van? Maar ook hier had Mark gelijk. We moesten wel nog een geperst teentje knoflook toevoegen en negeerden het "karnemelkpoeder"-ingrediënt (waar moet een mens dat in godsnaam vandaan halen?), maar  simpel over wat gemengde sla, vergezeld van onze chili,waas het een lekker frisse, romige dressing.  

Karnemelk-bosbessentaartp871

Aangezien we dan toch karnemelk in huis hadden en niemand dat spul puur binnen krijgt, maakte ik er taart van. Eerlijk is eerlijk: aan dit recept heb ik gigantisch gefoefeld. Dat lag niet aan het  recept, dat lag aan de inhoud van onze frigo en het feit dat er bijna niets meer inzat. Eitjes werden vervangen door puddingpoeder en ik bakte de bodem gewoon blind gaar en schepte er nadien de afgekoelde pudding op om af te werken met de bosbessen. Doodeenvoudig, maar wederom keilekker. 

Heb je het boek De Dikke Vegetariër nog niet in je  collectie staan, maar wil je een van mijn uitgeteste recepten wel eens proberen, laat het me dan weten, dan post ik in een komend bericht een uitgetypt recept. Of je kan zelf natuurlijk ook gewoon een exemplaar aanschaffen, wat ik je ondanks al mijn vooroordelen omtrent foto-loze kookboeken eigenlijk toch moet aanraden, al was het maar om erin te lezen, want wat vaststaat is dat ik héél veel heb bijgeleerd uit dit boek.